کد مطلب:210244 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:268
عکس العمل منصور از خبر شهادت امام صادق
ابو ایوب نحوی می گوید: نیمه های شب منصور دوانیقی مرا طلبید، به حضورش رفتم دیدم روی صندلی نشسته و در كنارش شمعی روشن است و نامه ای در دستش می باشد، وقتی به او سلام كردم، آن نامه را به طرف من انداخت و گریه كرد و گفت این نامه ی محمد بن سلیمان (والی مدینه) است كه نوشته: جعفر بن محمد (امام صادق علیه السلام) وفات كرده است، و سه بار گفت: انا لله و انا الیه راجعون،
[ صفحه 88]
كجا مانند جعفر (ع) یافت می شود؟ سپس به من گفت برای محمد بن سلیمان بنویس: «اگر او (امام صادق) به شخص معینی وصیت كرده، او را احضار كن و گردنش را بزن».
جواب آمد: او به پنج نفر وصیت كرده كه عبارتند از: ابوجعفر منصور، محمد بن سلیمان، عبدالله و موسی (دو پسرش) و حمیده (مادر امام كاظم علیه السلام).
و در روایت دیگر آمده: جواب آمده: به پنج نفر وصیت كرده است: 1- ابوجعفر منصور 2- عبدالله 3- موسی 4- محمد بن جعفر 5- به غلامی از خود.
منصور دوانیقی گفت:
لیس الی قتل هؤلاء سبیل.
:«راهی به كشتن اینها نیست». [1] .
امام الهدی صالح بعد صالح
دلیل الوری صادق بعد صادق
ز منصور مخذول چندان بلا دید
لقد كاد تنهد منه الشواهق
سر اهل ایمان سر و پای عریان
بسی رفت در محفل آن منافق
چنان تلخ شد كامش از جور اعداء
كه شد سم قاتل بر او شهد فائق [2] .
[ صفحه 88]
كجا مانند جعفر (ع) یافت می شود؟ سپس به من گفت برای محمد بن سلیمان بنویس: «اگر او (امام صادق) به شخص معینی وصیت كرده، او را احضار كن و گردنش را بزن».
جواب آمد: او به پنج نفر وصیت كرده كه عبارتند از: ابوجعفر منصور، محمد بن سلیمان، عبدالله و موسی (دو پسرش) و حمیده (مادر امام كاظم علیه السلام).
و در روایت دیگر آمده: جواب آمده: به پنج نفر وصیت كرده است: 1- ابوجعفر منصور 2- عبدالله 3- موسی 4- محمد بن جعفر 5- به غلامی از خود.
منصور دوانیقی گفت:
لیس الی قتل هؤلاء سبیل.
:«راهی به كشتن اینها نیست». [1] .
امام الهدی صالح بعد صالح
دلیل الوری صادق بعد صادق
ز منصور مخذول چندان بلا دید
لقد كاد تنهد منه الشواهق
سر اهل ایمان سر و پای عریان
بسی رفت در محفل آن منافق
چنان تلخ شد كامش از جور اعداء
كه شد سم قاتل بر او شهد فائق [2] .
[1] اصول كافي ج 1 ص 310- ناگفته نماند كه وصيت آن حضرت به اين افراد از روي تقيه بوده است، و گرنه وصي اصلي و حقيقي او، امام كاظم (ع) بود.
[2] از ديوان آيت الله اصفهاني ص 270.